مدت امامت امام هادی[ویرایش]

حضرت هادی (علیه السلام) پس از شهادت پدر به سال 220 ه.ق منصب امامت را بر عهده گرفت و در آن روزگار، هشت ساله بود.
مدّت امامت ایشان 33 سال طول کشید. 13 سال در مدینه و 20 سال در سامراء.

خلفای زمان امام هادی[ویرایش]

در زمان امامت امام هادی، شش خلیفه عباسی بر مسند قدرت نشستند:
1. معتصم؛
2. واثق؛
3. متوکل؛
4. مُنتصَر؛
5. مستعین؛
6. مُعتَزّ. ^[9]


خصوصیات دوران امام هادی[ویرایش]

روزگار امام دهم (علیه السلام) از حساس‏ترین دوران حیات شیعه است. ویژگی این دوران، ستم جانکاه و استبداد کامل دستگاه خلافت است.
متوکل از خودکامه‏ترین خلفای عباسی، در این روزگار حکومت می‏کرد و دشمنی و کینه ویژه‏ای با خاندان پیامبر (صلی الله علیه وآله) داشت.
در عهد او شیعیان به سختی می‏زیستند و بی‌حرمتی‌ها و ستم‌های فراوانی بدانان روا می‏شد. متوکل آشکارا به ساحت مقدّس علی بن ابی طالب (علیه السلام) اهانت کرد و حرم شریف حضرت حسین بن علی (علیه السلام) را ویران ساخت و امام هادی (علیه السلام) را به سختی زیر نظر داشت و به هر بهانه‏ای ایشان را احضار می‏کرد و آزار می‌داد.
او مردم مدینه و مکه را از معاشرت با علویان منع کرد. اگر کسی‏ کمکی به شیعیان می‏رسانید، به سختی عقوبت می‏شد.
وضعیت مالی شیعیان بسیار بغرنج بود به گونه‏ای که گفته‏اند زنان علوی برای نماز گزاردن به حد کفاف چادر نداشتند و گاه یک چادر را میان خود می‏گرداندند و به نوبت نماز می‏گزاردند. ^[10]
هر چند امام هادی (علیه السلام) در این ایام به گونه پیوسته در زندان نبود، حکومت به سختی از ایشان مراقبت می‏کرد و رفتار آن حضرت را به صورتی دقیق زیر نظر داشت. مأموران حکومتی بارها به ناگاه خانه امام (علیه السلام) را می‏جستند تا شاید بهانه‏ای برای آزار ایشان بیابند.
حکومت عباسی از این گذر می‏خواست بر شخصیت امام (علیه السلام) آسیب زَنَد و ایشان را از چشم مردم بیندازد و با آزار یاران و شیعیان امام (علیه السلام) مکتب تشیع را از پیشرفت باز دارد.

منبع : www.wikifeqh.ir